کیش‌نامه
خوب بالاخره یک فروند پایه پیدا شد که منو با خودش ببره کیش یا به عبارت بهتر با من بیاد کیش!
پروازمون جمعه ساعت ۸ صبح بود، چون اصلاْ دلم نمیخواد که مرگ دلخراشی داشته باشم موقع گرفتن بلیط تأکید داشتم که حتماْ پروازمون با بوئینگ یا ایرباس باشه بابت همین مسئله هم پول اضافی ازمون گرفتن، اما وقتی رسیدیم جلوی هواپیما دیدیم بعله!! یک فروند توپولوف در حال موت در انتظارمونه به خودم گفتم اشهدتو بخون بعد سوار شو که سوار شدنمون دست خودمونه اما پیاده شدنمون دست خدا و بعد دست خلبان و کمک خلبانه! تصمیم گرفتم اگه سالم رسیدم تهران زنگ بزنم به آژانس و بابت دروغشون حالشون رو بگیرم. خدا رو شکر دست فرمون آقای خلبان بسیار خوب بود و هوا هم ابری نبود که بندازه تو دست‌انداز و صحیح و سالم رسیدیم کیش و البته آقای مهربون و خوش تیپ مهماندار هم توضیح دادن که حتی خود ما هم تا روز پرواز نمیدونیم هواپیمامون چیه!! تازه توپولوف که ترس نداره و اگه قرار باشه بمیریم تو بوئینگ و فوکر هم باشیم میمیریم! و شما برای اینکه این فکر و خیالها رو از ذهنتون دور کنید اون ام‌پی‌تری‌پلیرتون رو گوش بدید و از مناظر زیبا لذت ببرید و بدین ترتیب من از شکایت و اعتراض منصرف شدم!!!
۴ روز هم اونجا فقط گشتم و خوردم و خوابیدم! با اینکه یه جورایی ماراتن سرعت داشتم و از ۹-۸ صبح تا ساعت ۲-۱ نصفه شب وقت خالی و بیکار نداشتم اما از لحاظ روحی خیلی آرامش پیدا کردم. خیلی سفر خوبی بود و همه چیز عالی بود فقط یکی دو شب من احساس کردم که الان چله‌ی تابستونه و باید با لباس تابستونی برم بیرون و نتیجه این شد که مثلاْ شب اول تا ساعت ۱ بنده با کمال پررویی با همون تاپ و مانتوی تابستونی تو لابی هتل که اتفاقاْ فضای باز بود و رو به دریا، نشستم و از موسیقی زنده لذت بردم و از رو نرفتم و همینجوری لرزیدم ؛) و با خودم گفتم سرما خوردن مهمتره یا استفاده از این برنامه موسیقی؟ و بدون لحظه‌ای تردید گفتم البته که موسیقی!!
به خاطر سرد شدن هوا و باد شدید فقط یه روز تونستم برم شنا و در نتیجه پروژه برنزاسیون هم نصفه نیمه رها شد!
یه چیز دیگه هم که دلمو بابتش صابون زده بودم غواصی بود که وقتی رفتم سراغش گفتند حدود ۲ ماهه که دیگه خانوما نمیتونند از غواصی استفاده کنند :(
من از حدود ۷-۸ سال پیش به این فکر افتادم که اگه قرار باشه تو ایران غیر از تهران یه شهر دیگه رو برای زندگی انتخاب کنم، انتخاب اول و آخرم کیش خواهد بود. این دفعه رفتم سراغ یه دوست قدیمی که تهران مشتری فروشگاه عطرفروشیش بودم.اینجا که کسب و کارش خوب بود الانم تو کیش زده تو کار لباسهای مارکدار و شدیداْ هم از موقعیت فعلیش راضیه. زن و شوهر جالبی هستند من فکر میکردم الان کلی شاکی هستن که تنهاییم و حوصله‌امون سر میره و آب و هوا بده و ... اما میگفت ما اکثر شبا تا ساعت ۳-۲ نصفه شب با دوستامون برنامه داریم و مهمون هم که همیشه از تهران چتره اینجا و گرما هم اصلاْ اذیت نمیکنه، وضع مالیمون هم که بهتره و همه چی هم داریم هم خونه هم ماشین آخرین مدل و مهمتر از همه آرامش اعصاب. اونقدر خوش میگذره که از خرداد که اومدیم کیش تا الان هنوز یک بار هم نیومدیم تهران! تازه کلی هم به من اصرار میکردن که تو هم بیا اینجا بمون! هرکاری هم داشتی ما برات انجام میدیم :)
موقع برگشت هم به خاطر بدبودن آب و هوای تهران همه پروازها ۱-۲ ساعت تأخیر داشتن و من با وجودی که فقط ۳ روز مرخصی گرفته بودم اما تو دلم قند آب میکردم که خدا کنه پروازها کلاْ کنسل بشه که من یه شب بیشتر بمونم اونجا اما بالاخره ساعت ۱۲ شب و این دفعه با یه هواپیمای بوئینگ ام‌دی ترک که خلبان و مهمانداراش هم ترک بودن و فقط انگلیسی صحبت میکردند برگشتم تهران...فکر کنم ترکیه این هواپیماها رو به شرط خلبان و مهماندار به ایران فروخته!
بنا به درخواست دوستان یه چند تا عکس هم میذارم تا سفرنامه‌ی کیشم کامل بشه ؛)
دریا
یک فروند عروس دریایی در ساحل
غروب کیش
یک فروند شیر دریایی دوست داشتنی که یک تن وزنش بود
خدایی چه حالی میده بعضیها رو با این له کنی ؛)
بدون شرح!
اینم عکسی که کنار یکی از دلفینهای پارک به اسم سالی گرفتیم
غرغرنامه
ساعت کاریمون از امروز باز عوض شده و من از صبح که مجبور شدم کله سحر بلند بشم اعصاب معصاب ندارم، کُره هویجا باز میخوان بگن پنجشنبه‌ها بیایین سرکار و صبح زود بیایین و ...
اَه مرده‌شورتو ببرن ای زندگی سگی
مرده‌شورتو ببرن ای آدم احمقی که نشستی واسه ساعت کاری ما تصمیمهای احمقانه میگیری
مرده‌شورتو ببرن ای ...
خوب بهتره یه کم غر بزنم تا حالم کمی، فقط کمی بهتر بشه! اوکی؟؟؟
من دلم میخواد دیگه نیام سرکار
من دلم میخواد اگه میام سرکار هر موقع که عشقم کشید بیام و هر موقع که عشقم کشید برم
من دلم میخواد یه عالمه پول هر ماه تو حسابم باشه
من دلم میخواد الان دانشجوی فوق بودم بدون اینکه کنکور بدم و درس بخونم
من دلم میخواد الان به جای اینکه پای این کامپیوتر وبلاگ مینوشتم تو یه ساحل آروم و گرم دراز میکشیدم و به صدای دریا گوش میدادم
من دلم میخواد ظهر به یه ناهار خوشمزه تو یه رستوران شیک و باکلاس دعوت میشدم
من دلم میخواد خودم رو لوس کنم حتی اگه هیشکی!!! تحویلم نگیره :(
پ.ن : و من امروز دلم خواست!!! که کامنتهای سراسر مهر و محبتتون!!؟ رو جواب بدم، شما هم اگه دلتون خواست میتونید برید و جواب کامنتهاتون رو بخونید ؛)
به کجا میروم آخر ، ننمایی وطنم
پ.ن: حوصله نوشتن ندارم، فعلاْ تو فکر اینم که انتهای این جاده به کجا میرسه آیا؟!