گیرم که مهندس قابلی باشی و بتونی سیستم‌های خوبی طراحی و پیاده سازی کنی. بر فرض که دوستات و همکارات همه دوستت داشته باشن و واسشون دوست خوبی باشی و بتونن به عنوان یه دوست روت حساب کنن. گیرم که با خانواده‌ات هم مشکلی نداشته باشی و در کل همه ازت راضی باشن و قبولت داشته باشن ... اما بیچاره‌ی بی‌نوا با خودت چه میخواهی بکنی؟؟ چه جوری میخواهی با خودت کنار بیایی و خودت رو بپذیری؟؟؟ هان چه‌ جوری؟؟؟؟؟؟؟

 هر وقت که میرم دکتر، تا یک هفته تو یه مودی هستم که فقط منتظر یه تلنگرم تا بشینم واسه حال و روز خودم هی فرت و فرت اشک بریزم. 
دیشب رفته بودم دکتر!! نتیجه اخلاقی اینکه آسمون دلم یه مدتی بارونی خواهد بود.
یکی به من بگه چی میخواد بشه بالاخره؟؟؟

وقتی که چشمام پر اشک میشد، سعی میکردم اشکامو نبینی، میگفتی: ببینمت! باز که مولکولهای چشمات دارن میلرزن ... و من عینک آفتابیمو میزدم تا تو لرزش مولکولهای چشمام رو نبینی. اما حالا از اینکه کسی اشکهامو ببینه ناراحت نمیشم ... بزار بقیه هم مثل خودم به دیدن چشمهای بارونیم عادت کنن.

خیلی میترسم، وقتی که آینده‌امو تو هاله‌ای از ابهام میبینم :(